“`html
Yardım ve Paylaşım Kültürü Üzerine Düşünceler
Bir zamanlar kapılar çalındığında, birçok insan bir tas çorba veya bir battaniye istemek için mahcubiyet hissederdi. Yardım talep etmek, toplum içinde bir erdem olarak kabul edilirdi. Ancak günümüzde bu mahremiyet duygusu yerini sosyal medya üzerinden yapılan paylaşımlara ve yorumlara bıraktı. Artık, birine yardım istiyorsanız, bir şekilde görünür olmanız gerekiyor.
Sosyal medya, sessiz çığlıkların en güçlü yankılandığı platform haline geldi. Kullanıcılar, bebeklerine mama arayanlardan, kalacak yer bulmaya çalışanlara, evlerinden atılanlara veya sokakta buldukları yaralı köpeklere yardım arayanlara kadar geniş bir yelpazede birbirleriyle etkileşimde bulunuyor. Hepsi de aslında aynı mesajı iletiyor: “Gör beni.” Bu durum, sadece maddi bir eksiklik değil; aynı zamanda manevi bir çöküşü de yansıtıyor. İnsanlar artık yalnızca karnını doyurmak için değil, bir ses duymak, yalnız olmadıklarını hissetmek için de sosyal medyada paylaşımda bulunuyorlar.
Bazen bir fotoğraf, video veya birkaç cümle, binlerce kişiye ulaşarak yardımın kapılarını açabiliyor. Bu anlarda, insanın insana olan inancı bir nebze geri kazanılıyor. Çünkü yardım çağrıları sadece destek almak amacıyla değil, aynı zamanda vicdanları uyandırmak için de yapılıyor. Belki de insanlık, sosyal medyada bir tür kalp atışı arayışı içerisindedir.
Ancak bu görünürlük dünyasında, yardımlar bazen bir yarışa dönüşebiliyor. Kim daha fazla beğeni alırsa veya kim daha fazla kişiye ulaşırsa, onun hikâyesi daha çok dikkate alınır. Diğerleri, bu yarışta kaybolup gitmektedir. Bu durum, başka bir travma yaratıyor; çaresizliğini sesini duyuramayanların sesine kimse kulak vermiyor. Düşünsenize, yardım alabilmek için dikkat çekmek zorunda olmak, bu yeni bir yorgunluk biçimi.
Ancak tüm bunlara rağmen hâlâ umut var. Sosyal medya paylaşımlarının altında görülen “yazdım dm’den”, “adresini ver kargoyla yollayacağım”, “ben destek olurum” gibi yorumlar, hâlâ birbirimizin derdiyle dertlenen insanların var olduğunu gösteriyor. İçimizde, “komşun açken tok yatma” anlayışını yaşatan bir duygu hâlâ mevcut.
Sosyal medya üzerinden yardım istemek, belki mahremiyeti zedeliyor ya da kişiyi zor durumda bırakıyor; ancak bununla birlikte bize şunu da hatırlatıyor: Biz hâlâ birer vicdan toplumu olabiliriz. Yeter ki gerçekten birbirimizi duymaya, görmeye ve hissetmeye devam edelim.
“`
Yukarıda sosyal medya üzerinden yardım isteme olgusuyla ilgili bir metin özetlenmiştir. Farklı durumlar ve insanlar arasındaki ilişkiler üzerinde duran metin, yardımlaşmanın önemine de vurgu yapmaktadır. Aynı zamanda, sosyalleşme ve görünür olmanın getirdiği dertleri de ele almaktadır.
