OECD’nin yayımladığı “Güney Kore’nin Doğmamış Geleceği” başlıklı raporda, Güney Kore’nin 2023’te 0,72 ile en düşük doğum oranına sahip ülkeler arasında ilk sıraya yerleştiği ifade edilmektedir. Bu durum, ülkenin demografik geleceği konusunda endişeleri beraberinde getirmektedir. Rapora göre, doğum oranlarının mevcut seviyelerde devam etmesi durumunda, Güney Kore nüfusunun önümüzdeki 60 yıl içinde yarı yarıya azalması beklenmektedir.
Güney Kore’nin demografik yapısındaki bu değişim, 2082 yılına kadar 65 yaş ve üzerindeki kişilerin toplam nüfusun yüzde 58’ini oluşturmasının öngörülmesiyle daha da gün yüzüne çıkmaktadır. Raporda, Güney Kore’deki düşük doğum oranının arkasında birçok sosyoekonomik faktörün yer aldığı vurgulanmaktadır. Özellikle yüksek eğitim maliyetleri, uzun çalışma saatleri, sınırlı çalışma programı esnekliği ve iş ile aile hayatı arasında denge kurmanın zorluğu gibi etmenler, nüfusun yaşlanma sürecini hızlandıran önemli sebepler arasında gösterilmektedir.
Ayrıca, Güney Kore İçişleri Bakanlığı’nın 24 Aralık 2024 tarihinde açıkladığı verilere göre, ülkedeki nüfusun yüzde 20’sinin 65 yaş ve üzeri kişilerden oluştuğu belirtilmiştir. Bu durum, Güney Kore’nin “süper yaşlı toplum” kategorisine girmesine neden olmuştur. Bu süreç, toplumdaki yaşlı bireylerin artışı ve azalacak olan genç nüfus arasında ciddi sosyoekonomik sorunların doğabileceğine işaret etmektedir.
Öte yandan, 2024 yılında Güney Kore’de dünyaya gelen bebek sayısında 9 yıl aradan sonra ilk kez bir artış kaydedilmiştir. 2023 yılında hatırlanacak olursa, doğum oranının 0,72’den 0,75’e yükseldiği kaydedilirken, bu durum bireylerin aile kurma beklentisine dair bir umut ışığı sunmaktadır. Ancak bu artışın kalıcı olup olmayacağı, ülkedeki sosyal politikaların ve ekonomik koşulların nasıl şekilleneceğine bağlı olacaktır.
Güney Kore’nin yüzleştiği bu demografik zorluk, yalnızca bireysel aile yapıları açısından değil, aynı zamanda ulusal ekonomi ve sosyal refah açısından da büyük bir tehdit oluşturmaktadır. Uzmanlara göre, toplumsal yaşlanma sürecine uyum sağlamak, genç nesillerin istihdamını artırmak ve ailelerin çocuk sahibi olmalarını teşvik eden politikaların geliştirilmesi gerekmektedir. Aksi takdirde, gelecekte ciddi iş gücü kaybı ve sosyal güvenlik sorunları yaşanması kaçınılmaz hale gelecektir.
Sonuç olarak, Güney Kore’nin doğum oranlarındaki düşüş, ülkedeki sosyal ve ekonomik dinamiklerin yeniden gözden geçirilmesini zorunlu kılmaktadır. Ortaya çıkan bu durum, hem mevcut nüfus yapısının korunması hem de gelecek nesillerin refahı için acil eylem gerektirmektedir.
